Gedurende ons bezoek aan de Sierra Nevada verblijven we op een boerderij dichtbij een bos die beschikbaar is voor verkoop. Tot nu toe is er altijd wat te doen geweest omdat er vaak iets gerepareerd moet worden. Een van de wc's was bijvoorbeeld verstopt omdat er een boomwortel in de afvoerleiding was gegroeid. Hiernaast was de elektra aan één zijde van het huis defect omdat het plakbandje, die de elektra leidingen bij elkaar moest houden, los was gegaan. Ook moest de waterleiding werkelijk minimaal 1 keer per dag gerepareerd worden. De breuk zat dan vaak bij het inname punt, 800 m bovenstrooms, of bij een van de drie punten waar de leiding zich vertakt. Het inname punt ligt aan een mooie waterval waar we een aantal keer zwemmen en tegelijk de waterleiding repareren. Het is nu het einde van de regentijd (uitzonderlijk veel regen dit jaar) wat betekent dat de rivier nu op zijn grootst is, dit is fijn om te zwemmen maar het zorgt er ook voor dat de leidingen snel beschadigen. Ook knaagdieren hielden ervan om hun tanden in de buizen te zetten en waren dus ook regelmatig de boosdoener.
Naast het repareren van de waterleiding proberen we meer te weten te komen over de omgeving. Buiten de schoonheid van hier zijn we ook op ons hoede want er zijn duidelijk sporen van criminele activiteiten. Er is een brand geweest op een andere boerderij en er hangen affiches van vermiste personen. Het is niet bekend wat en wie daar precies achter zitten. Mogelijk heeft te maken met de onrust van afgelopen jaar tijdens de verkiezingen, in deze onrustige tijd (medio 2018) was er weer een opleving van kleine criminele groepen. Maar de regering grijpt kordaat in. Vanwege de politieke onrust is er een speciale politie eenheid gekomen: de Gaula. Deze eenheid zou snel te plaatsen moeten zijn als dat nodig is. Iedereen die we spreken maakt zich geen zorgen, de lokale gemeenschap is hecht en let goed op elkaar.
De huidige eigenaar van zowel het bos als de boerderij heeft iemand (Jorge) op het terrein wonen die het onderhoudt van de boerderij op zich neemt en op de boerderij past. Hij behoort tot de inheemse (indianen) bevolking en is hier 16 jaar geleden terecht gekomen met zijn gezin als caretakes familie. Jorge is destijds gevlucht voor de para militaire en heeft toen letterlijk alles achtergelaten op weg naar een veilig gebied.
Jorge zorgt ook voor een andere boerderij, die ligt hoger in het gebied. De hond neemt hij mee maar hij vraagt of wij op de poes willen passen. Dat vinden wij prima en vragen waar we de brokjes kunnen vinden. Jorge antwoord dat de poes spaghetti en rijst eet, als we dat vertalen voor onze dochter kijkt ze ons wat ongelovig aan. Na een tijdje krijgen toch wat medelijden met de spaghetti etende poes en slepen een grote zak kattenbrokken de berg op. Wat betreft de overige huisdieren: We hebben een mierenkolonie die elke avond ten aanval gaat om ons huis over te nemen, na het tanden poetsen dus standaard in de aanval met de bezig en we maken ook kennis met een 15 cm lange harige spin brrrrrr...
De laatste week maken we nog twee langere trektochten, elk een andere kan op van de boerderij. Een van de tochten gaat langs de weg die via de bergen naar het dorpje mica gaat, we bezoeken daar de andere boerderij waar Jorge voor zorgt. De boerderij heeft een mooi uitzicht maar ligt wel heel ver van de bewoonde wereld. Er is geen elektra of een gasfornuis, alleen een primitief hout gestookt fornuis. Onderweg, na een uur lopen komen we langs een andere boerderij die net is gekocht door een Fransen. We treffen een Kogi indiaan aan die samen met het, nota bene zwangere, Franse koppel een paar primitieve hutjes maakt zoals de Noord Amerikaanse indianen. En dat alles versierd met de boeddhistische vlaggetjes (hûh). En wij maar denken dat wij hier de avontuurlijke ouders waren. Ze wonen hier in een jungle-achtige omgeving en hebben het afgelopen jaar alles zelf gebouwd, waar ze van leven is ons een raadsel.
Op de ochtend van vertrek nemen we afscheid van de boerderij maar ook Jorge en zijn familie waar we drie weken mee zijn opgetrokken. Vooral met de twee dochters van Jorge (elk met een 2 maanden oude baby) hebben we veel tijd doorgebracht. We rijden weg op twee brommers. De oudste dochter staat beneden aan de berg om ons uit te zwaaien, het afscheid valt zwaar.
Reactie plaatsen
Reacties