Ik ben in het Esperanza bos in Colombia. Stel je een tropisch bos voor met oude bomen en kleine waterstroompjes en veel licht inval.
Het is 05:00 en ik schenk een kop koffie in uit mijn thermoskan op een vlak stukje in het ochtend zonnetje. Dit is de mooiste tijd van de dag, de natuur ontwaakt langzaam, vogels begroeten elkaar en het vroege zonlicht ontwaakt het groen, bloemen gaan weer open. Voor me strijkt een kolibrie neer en neemt wat nectar uit één van de bloemen van een tropische plant. In de boom erachter zie ik een eekhoorn over de boomtakken roetsjen. Vast op weg naar een boom met lekkere vruchtjes of wat ze ook eten.
Ik voelde me op dat moment zo dankbaar en vereerd dat we, dankzij onze donateurs en participanten, een veilige plek kunnen bieden voor deze dieren en al het andere leven hier. Elk organisme is hier zo welkom, onvoorwaardelijk dankzij de bescherming die het bos nu heeft.
Toen moest ik denken aan een opmerking in een boek dat ik laatst las, die me op het moment van lezen raakte. Ik ken de letterlijke tekst niet meer dus de poëtische omschrijving van de auteur kan ik helaas niet meer mee geven. De strekking zoals het me is bijgebleven is als volgt. Veel mensen huren hun leven lang een plek om te wonen en zullen nooit hun thuis bezitten. Gewoon omdat het leven hun dat niet gegund heeft. Zij zullen zich op momenten realiseren dat er geen enkel plekje op de aarde is waar zij onvoorwaardelijk welkom zijn.
Zo had ik er nooit over nagedacht en ineens leek me dat zoiets een triest of zelfs beangstigend gevoel kan oproepen. Toen bedacht ik dat dat misschien een van de principes kon zijn van de aantrekkingskracht en de heilzame werking van natuur op de geest. In de natuur is iedereen namelijk welkom, zonder voorwaarden. In de natuur is iedereen vrij en delen we de ruimte met elkaar als gelijkwaardige want niemand houdt iets over een ander.
Reactie plaatsen
Reacties